Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Πισιδίας καὶ ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ κ. Ἰώβ,
Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Εὐδοκιάδος κ.Ἀμβρόσιε,
Εὐλαβέστατοι Κληρικοί,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες ὀφφικιάλιοι,
Εὐλογημένα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας!
Λύων κάθε λύπην τῆς θορυβώδους, ὀχληρᾶς καὶ ἐπιπό-νου καθημερινότητος τῶν ποικίλων περιστάσεων τοῦ βίου, ὁ Ἅγιος Ἀλύπιος μᾶς συνεκάλεσε σήμερον εἰς ἑόρτιον εὐφρο-σύνην εἰς τὸν μικρὸν μέν, ἀλλὰ μέγαν εἰς χάριν καὶ ἱστορίαν ναόν του τοῦτον τῆς Ἀτταλείας, μὲ τὴν εὐκαιρίαν τόσον τῆς συνήθους ἐτησίας πανηγύρεως τῆς ἐν Κυρίῳ κοιμήσεως καὶ τελειώσεώς του, ὅσον καὶ τῆς συμπληρώσεως ἑκατὸν ὀγδοή-κοντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀποπερατώσεως καὶ τοῦ πρώτου ἐγκαινισμοῦ τοῦ ναοῦ του.
Ὁ Ἅγιος Ἀλύπιος, Ἅγιος τοῦ ΣΤ΄ αἰῶνος, Παφλαγὼν εἰς τὴν καταγωγήν, εὐτύχησε νὰ γεννηθῇ ἐπὶ Αὐτοκράτορος Ἡρακλείου ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ μικρὸ παιδὶ τὸν ἐγαλούχησαν μὲ τὰ νάματα τῆς πίστεως καὶ τῆς θεοσεβείας καὶ τὸν ὡδήγησαν εἰς τὸν δρόμον τῆς χριστια-νικῆς ἀρετῆς. Ἀγάπησε τὸν Χριστὸν μὲ ὅλην τὴν δύναμιν τῆς ψυχῆς του, ἀπέκτησεν ἐλεήμονα καρδίαν καὶ ἐφρόν-τισεν ἀπὸ ἐνωρὶς νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὰ βάρη τοῦ ὑλικοῦ πλούτου, μοιράζοντας τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ χρήματά του εἰς τοὺς πτωχούς. Ἐχειροτονήθη Διάκονος καὶ ὑπηρέτησεν ὡς οἰκονόμος τοῦ Ἐπισκόπου Ἀδριανουπόλεως τῆς Παφλαγο-νίας. Καθημερινῶς ἐλάμπρυνε τὴν διακονίαν του μὲ τὴν ἀρετὴν καὶ τὰ ἀγαθὰ ἔργα του, γινόμενος τύπος καὶ ὑπογραμμὸς τῶν πιστῶν, λαϊκῶν καὶ κληρικῶν. Ἀνέγνωσεν ὅμως εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν τὴν θείαν προτροπήν: «Υἱέ, δός μοι σὴν καρδίαν» καὶ ἄναψε μέσα του ζωηρὰ φλόγα ἐπιθυμίας νὰ ἀφιερωθῇ ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὸν Θεὸ καὶ νὰ ζήσῃ ὡς Μοναχὸς μίαν ἡσυχαστικὴν ζωὴν ἀνωτέρας πνευ-ματικότητος, μακρὰν ἀπὸ τὰς συνήθεις ἀνθρωπίνας βιοτικὰς μερίμνας καὶ τοὺς συναφεῖς περισπασμούς. Καὶ ἀφοῦ ἔλαβε τὴν εὐχὴν τῆς εὐσεβοῦς μητέρας του ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν πατρικὴν οἰκίαν καὶ εὑρῆκε τόπον κατάλληλον εἰς τὰ πέριξ τῆς Ἀδριανουπόλεως, ὅπου ἐγκατεστάθη εἰς ἕνα ἐρημωμένον εἰδωλεῖον, καταστήσας κατοικίαν του ἕνα στῦλον ἐπὶ τοῦ ὁποίου εὑρίσκετο δαιμονικὸν ἄγαλμα. Ἀφοῦ ἐκρήμνισε τὸ ἄγαλμα καὶ ἔπηξε εἰς τὴν θέσιν του τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἔμεινεν ἐκεῖ, ἐπάνω εἰς τὸν κίονα, παλαίων ἡμέραν καὶ νύκτα, χειμῶνας καὶ καλοκαίρια, μὲ καύσωνα καὶ μὲ ψῦχος, μὲ ἀνέμους καὶ χιόνια, ὄρθιος ἐπὶ τὸ πλεῖστον, προσευχόμενος ἀδιαλείπτως, ἐν ἀγρυπνίαις καὶ διαρκεῖ αὐστηροτάτῃ νηστείᾳ, ἐπὶ ἕξ καὶ πλέον δεκαετίας. Ἐκεῖ ἔλαμψεν ἡ ἰώβειος ὑπομονὴ καὶ καρτερία του, ἡ μαρτυρικὴ ἀνδρεία καὶ τὸ ἀσκητικὸν μεγαλεῖον του. Ἐθυσίασεν ἐντελῶς τὴν σωματικήν του ὑγείαν καὶ οἱανδήποτε ἀνθρωπίνην ἄνεσιν καὶ παρηγορίαν, ἀπὸ ὑπερβολὴν ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστόν. Αὐτὸ ποὺ ἐκανε οἱ ὀρθολογισταὶ θὰ τὸ ἐχαρακτήριζαν ὡς παραφροσύνην. Ὅμως ὁ Χριστὸς τὸ ἐδέχθη ὡς ἑκούσιον μαρτύριον ὑπὲρ τοῦ ὀνόματός Του, καὶ ἔδωσε εἰς τὸν φιλότιμον ἀσκητὴν πλούσια χαρίσματα. Ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ στύλου του ἐδίδασκε τοὺς Χριστιανούς, ἐστήριζε τὴν Ἐκκλησίαν, ἐθεράπευε βαρύτατες ἀσθένειες, ἐξεδίωκεν ἀκάθαρτα πνεύματα, ἐθαυματούργει πολυτρόπως, ἐξέπεμπε φῶς ἁγιασμοῦ καὶ ἄρωμα σωτηρίας. Ἦταν μία ζῶσα διαρκὴς θυσία πρὸς χάριν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐξακτίνωνε πλουσίαν τὴν Θείαν Χάριν εἰς τοὺς πλησίον καὶ εἰς τοὺς μακράν. Πολλοὶ προσῆλθαν νὰ μονάσουν ὡς μαθηταί του ἀσκηταί, γύρω ἀπὸ τὸν κίονά του. Δύο ἀδελφότητες, μία γυναικεία καὶ μία ἀνδρικὴ συνεκρο-τήθησαν. Εἰς τὴν πρώτην μετέσχε καὶ ἡ εὐσεβὴς μητέρα του, ἡ ὁποία συνηγωνίζετο εἰς τὴν ἀρετὴν τὸν υἱόν της. Ὁ Ἀλύπιος, ποὺ ἐξωτερικῶς ἦτο ἕνα ἀραχνῶδες σωματικὸν ἐρείπιον, ἔγινε ἕνας πανύψηλος γρανιτώδης στύλος τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς! Οἱ Χριστιανοὶ τὸν ἀγάπησαν, τὸν ἐσεβάσθησαν καὶ τὸν ἐτίμησαν ὡς Ἅγιον ἀκόμη καὶ ἐν ζωῇ! Ἐπὶ αἰῶνας ἡ φήμη του συνεκίνει τοὺς πιστούς, ὥστε καὶ ἐδῶ, νὰ ἀνεγερθῇ ὁ σεβάσμιος τοῦτος ναὸς πρὸς τιμήν του ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς Ἀτταλειώτας, πρὸ ἑκατὸν ὀγδοήκοντα ἐτῶν, τότε ἀκριβῶς ποὺ ἐκτίζετο εἰς τὴν Χάλκην ἡ σεβασμία Θεολογική μας Σχολή, ἡ δυστυχῶς ἀκόμη ἀκουσίως κλειστή. Ἐθεμελιώθη τὴν 1ην Αὐγούστου 1843 καὶ ἀπεπερα-τώθη τὴν 7ην Μαΐου 1844. Αἰωνία καὶ ἐν εὐλογίαις νὰ εἶναι ἡ μνήμη τῶν εὐσεβῶν κτητόρων.
Ὁ ναὸς μετὰ ἀπὸ ὀγδοήκοντα ἔτη, συνεπείᾳ τῆς ἐπελθούσης συμφορᾶς, ἐσίγησε καὶ ἔπαυσε λειτουργού-μενος, ἐπὶ ὀγδοήκοντα ἐπίσης ὁλόκληρα ἔτη! Ἀλλά, ἡ πανσθενὴς δεξιὰ τοῦ Θεοῦ ἐθαυματούργησεν ἐντυπωσια-κῶς τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ ἰδού, ἀνοικτὸς καὶ πάλιν ὁ οἶκος τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου, ριζικῶς ἀνακαινισμένος καὶ κατὰ πάντα εὐπρεπής, στεγάζει τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἀτταλείας καὶ τὴν λογικὴν λατρείαν των καὶ συνδέει ἁγιαστικῶς τὸ νῦν μὲ τὸ τότε καὶ μὲ τὸ αἰώνιον, τοὺς ζῶντας μὲ τοὺς κεκοιμημένους καὶ ὅσους πρόκειται νὰ γεννηθοῦν, τοὺς ἤδη ἐνταῦθα μὲ τοὺς ἐντεῦθεν πρὸ ἑνὸς αἰῶνος ἐκριζωθέντας, τὴν γῆν μὲ τὸν οὐρανόν! Αἰωνία καὶ ἁγία ἡ μνήμη τοῦ πολλὰ μοχθήσαντος διὰ τὴν ἀνάστασιν τῆς πεπτωκυΐας σκηνῆς τῆς Πισιδίας καὶ τὴν ἀνάκτησιν καὶ ἀναστήλωσιν καὶ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τούτου ἀοιδίμου Μητροπολίτου Πισιδίας κυροῦ Σωτηρίου, τοῦ ἱεραποστόλου τῆς Κορέας! Εἰς ἡλικίαν γεροντικήν, μὲ ζῆλον νεανικόν, εἰργάσθη φιλοτίμως καὶ ἐδῶ εἰς τὴν ἀρχαίαν αὐτὴν κοιτίδα τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, τὴν καθοδήγησιν τῆς Μητρὸς Ἐκκλη-σίας καὶ τὴν συνδρομὴν πολλῶν ἀνθρώπων, ἡμετέρων καὶ θύραθεν, ἐγένετο ὁ ὑπηρέτης τοῦ θαύματος ποὺ ζῶμεν σήμερον. Εἴθε, διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναγίας Πισιδιωτίσσης, τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Πισιδίας, Σίδης καὶ Ἀτταλείας, μὲ πρῶτον τὸν κορυφαῖον Ἀπόστολον Παῦλον, νὰ ἔχῃ πλούσιον τὸν μισθὸν τῶν κόπων καὶ ἀγώνων του παρὰ Κυρίου εἰς τὴν Χώραν τῶν Ζώντων!
Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἀπαύστως ἀγρυπνεῖ καὶ μεριμνᾷ ἐν ἀγάπῃ πολλῆ καὶ διὰ τὴν Θεόσωστον Μητρόπολιν Πισιδίας, ὅπως δι’ ὅλα τὰ τέκνα της. Ἤδη τὴν σκυτάλην τῆς διαποιμάνσεως τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν εὐθύνην τῆς εὐσταθείας καὶ αὐξήσεως αὐτῆς ἔχει ἀπὸ διετίας ἐμπι-στευθῇ εἰς τὰς ἀξίας χεῖρας τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Πισιδίας κ. Ἰώβ, διαπρεποῦς ἀκαδημαϊκοῦ καὶ ἐμπείρου Ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν Θεοφιλέστατον Βοηθόν του Ἐπίσκοπον κ. Ἀμβρόσιον, δόκιμον καὶ αὐτὸν καὶ ἀφωσιω-μένον ἐργάτην τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τοὺς καλοὺς συνεργάτας των Πρεσβυτέρους, διακονοῦν εὐόρκως καὶ θυσιαστικῶς τὸ πολυεθνικὸν καὶ πολύγλωσσον χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς εὐλογημένης ταύτης Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Θρόνου. Καὶ ἀσφαλῶς, ὅπως ὁ φωτιστὴς τοῦ τόπου Ἀπόστο-λος Παῦλος τονίζει, «ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην», συνεπῶς καὶ οὔτε Ρῶσος, οὔτε Οὐκρανός, οὔτε Γεωργιανός, οὔτε Σέρβος, οὔτε Ρουμᾶνος, οὔτε ἄλλος τις, «πάντες γὰρ εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ὅλοι οἱ εὐλογημένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τῆς Ἀτταλείας, ἀνεξαρ-τήτως ἐθνικῆς καταγωγῆς καὶ γλωσσικῆς ἐκφράσεως, εἶσθε, ἀγαπητοί, μία ποίμνη Χριστοῦ, ὑπὸ ἕνα ποιμένα καὶ Ἐπίσκοπον, ἕν σῶμα, μία ψυχή, μία ἐκκλησιαστικὴ κοινότης καὶ παρουσία. Μακρὰν ἀπὸ σᾶς ὁ πειρασμὸς ἐθνοφυλε-τικῶν διακρίσεων, οἱ ὁποῖες διασποῦν καὶ σχίζουν τὴν Ἐκκλησίαν! Εἶσθε μικρὸν ποίμνιον, ἐν μέσῳ μὴ χριστιανικοῦ περιβάλλοντος. Μικρὰ ζύμη. Ἀγωνισθῆτε μαζὶ μὲ τὸν Ποιμενάρχην σας, τὸν Ἐπίσκοπον καὶ τοὺς Ἱερεῖς σας, νὰ δίδετε καθημερινῶς πρὸς πάντας καλὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἁγιάζεσθε λειτουργικῶς, ὅσον τακτικώτερον καὶ πυκνότερον δύνασθε, εἰς τὸν πλήρη θείας Χάριτος ναόν σας τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου, καὶ νὰ ζῆτε τὸ ὑπερφυὲς Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας. Γνωρίζομεν ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία τελεῖται ἐδῶ καθημερινῶς. Αὐτὸ εἶναι ἡ μεγαλυτέρα εὐλογία διὰ ἐσᾶς καὶ τὸν τόπον. Ὁ Κύριος καὶ ἡ Θεοτόκος καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας θὰ χαίρωνται νὰ σᾶς βλέπουν συνερχομένους ἀδελφικῶς καὶ εἰρηνικῶς εἰς τὴν κοινὴν καὶ λογικὴν λατρείαν. Θὰ χαίρωνται νὰ αἰσθάνωνται ὅτι «μυρίζετε λιβάνι», κατὰ τὸ δὴ λεγόμενον. Μὴ λησμονεῖτε ὅτι ἐδῶ εἶσθε ὅπως τὸ «ἅλας τῆς γῆς» καὶ «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη». Ὀφείλετε νὰ εἶσθε φωτεινὸν παράδειγμα ἤθους καὶ ἀρετῆς, ἐργάται καλῶν καὶ ἁγίων ἔργων ἀνθρωπισμοῦ καὶ ἀγάπης, ὥστε βλέποντες τὴν ὁδὸν καὶ τὸν τρόπον σας νὰ παραδειγ-ματίζωνται καὶ οἱ θύραθεν καὶ νὰ δοξάζεται ἔτσι τὸ πανάγιον ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
Ἐπὶ τῆ εὐκαιρίᾳ ἐκφράζομεν θερμὰς καὶ εὐγνώμονας εὐχαριστίας πρὸς τὰς ἐντίμους Κρατικὰς καὶ Δημοτικὰς Ἀρχὰς τῆς πόλεως καὶ τῆς περιοχῆς διὰ τὴν δυνατότητα ποὺ μᾶς ἔδωσαν νὰ ἀναστηλώσωμεν τὸν Ναὸν καὶ νὰ εἶναι σήμερον ἕνα φωτεινὸν σημεῖον Πολιτισμοῦ καὶ θρησκευ-τικῆς λατρείας, ἕνας τόπος εἰρήνης καὶ καταλλαγῆς. Ἡ εὐμενὴς στάσις των τιμᾶ τὴν σύγχρονον Τουρκίαν!
Δοξολογοῦντες τὸν ἐν Τριάδι Πανάγιον Θεὸν διὰ τὴν θαυμαστὴν περὶ τὴν τοπικὴν τῆς Πισιδίας Ἐκκλησίαν ἐνέρ-γειάν Του καὶ διὰ τὸ θαῦμα τῆς μετὰ τόσας δεκαετίας ἀναστάσεως τῆς πεπτωκυΐας σκηνῆς τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου τοῦ Κιονίτου, καὶ παρακαλοῦντες Τον ἐκτενῶς νὰ καταπέμψῃ τὴν εἰρήνην Του εἰς τὸν ταραγμένον καὶ σπαρασσόμενον ἐν πολέμοις κόσμον μας, εὐλογοῦμεν πατρικῶς Κλῆρον καὶ πιστὸν Λαὸν καὶ εὐχόμεθα ἀπρόσκοπτον καὶ ἐπ’ ἄπειρον τὴν λειτουργίαν τοῦ Ναοῦ καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, καὶ ἀέναον τὴν ἐν Χριστῶ πρόοδον καὶ προκοπὴν τοῦ χριστιανικοῦ πληρώματος!
Εὐχόμεθα νὰ ἑορτάσετε ὅλοι εὐφροσύνως τὰ Ἅγια Χριστούγεννα, νὰ οἰκειωθῆτε τὴν Χάριν καὶ τὴν χαρὰν τοῦ ἐρχομένου ἵνα σαρκωθῇ δι’ ἡμᾶς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ! Ὁ Ἅγιος Ἀλύπιος, μαζὶ μὲ τοὺς συνεορτάζοντας Ἅγιον Στυλιανὸν καὶ Ἅγιον Νίκωνα τὸν Μετανοεῖτε, ἄς μᾶς συνοδεύουν ὅλους εἰς τὴν πρὸς τὴν Βηθλεὲμ μυστικὴν ἱερὰν πορείαν μας! Ἀμήν.
