Η Πισιδία ευρίσκεται στη νοτιοκεντρική Μικρά Ασία, στον ορεινό ασβεστολιθικό όγκο του Ταύρου. Η περιοχή υπέκυψε το 23 μ.Χ. στην πλήρη υποταγή στους Ρωμαίους κατακτητές, ως τμήμα της Επαρχίας της Γαλατίας μαζί με τη Λυκαονία, την Παμφυλία και ένα μέρος της Κιλικίας. Η υπαγωγή της Πισιδίας στην Επαρχία της Γαλατίας διήρκησε μέχρι την εποχή του αυτοκράτορα Βεσπασιανού (72 μ.Χ.).
Η Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας χρονολογείται από τους αποστολικούς χρόνους. Η Πισιδία γνώρισε τον χριστιανισμό από τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος με τον συνοδό του Απόστολο Βαρνάβα κατά την πρώτη του περιοδεία, προερχόμενος από την Πάφο της Κύπρου αποβιβάστηκε στην Αττάλεια, κήρυξε στην Πέργη και συνέχισε στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Στην επιστροφή του επιβιβάστηκε από το ίδιο λιμάνι της Αττάλειας (Πρ. 13-14). Το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στην ιουδαϊκή συναγωγή της Αντιόχειας της Πισιδίας προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση στους κατοίκους, αλλά οι διαπληκτισμοί με τους Ιουδαίους οδήγησαν στην απέλαση των δύο ιεραποστόλων από την πόλη. Επέστρεψαν αργότερα και όρισαν πρεσβυτέρους για την εκεί χριστιανική κοινότητα. Ο Απόστολος Παύλος επισκέφτηκε την περιοχή στη δεύτερη και τρίτη περιοδεία του. Οι διώξεις και τα παθήματά του στην Αντιόχεια αναφέρονται στην Β’προς Τιμόθεον Επιστολή, 3:11. Στην προς Γαλάτας Επιστολή του απευθύνεται επίσης προς τους Χριστιανούς της Πισιδίας, τους οποίους χαρακτήριζαν ως «Γαλάτες».
Η έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Πισιδίας ήταν η Αντιόχεια Πισιδίας, μία πόλη στο σταυροδρόμι της Μεσογείου, του Αιγαίου, των κεντρικών περιοχών της Ανατολίας, και προηγουμένως στα σύνορα της της Πισιδίας και της Φρυγίας. Η τοποθεσία ευρίσκεται περίπου 1 χιλιόμετρο βορειοανατολικά τηςYalvaç, της σημερινής πόλεως της Περιφέρειας της Isparta. Μέσα στα ερείπια της αρχαίας Αντιόχειας, κάτω από μία κατεστραμμένη βυζαντινή εκκλησία, που ίσως δηλώνει τον τόπο που κήρυξε ο Παύλος, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα κτήριο του πρώτου αιώνα, που μπορεί να είναι η συναγωγή. Ως πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Επαρχίας της Πισιδίας, η Αντιόχεια ήταν έδρα Μητροπόλεως και πολλοί Επίσκοποί της συμμετείχαν σε Οικουμενικές Συνόδους.
Οι Αραβικές επιδρομές από την ξηρά και τη θάλασσα, εξασθένησαν την αυτοκρατορία και κατέστρεψαν πόλεις που άρχισαν να ερημώνουν. Η σφοδρότερη επίθεση εναντίον της Αντιόχειας σημειώθηκε το 713. Η πόλη δεν ανέλαβε ποτέ ξανά και αιώνες δόξας εξαφανίστηκαν. Στη συνέχεια επέδραμαν στην Αντιόχεια οι σταυροφόροι και τον 11ο αιώνα οι Σελτζούκοι Τούρκοι, που κυρίευσαν την περιοχή. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1176, οι στρατιές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Σουλτανάτου των Σελτζούκων συγκρούσθηκαν στο Μυριοκέφαλον. Η ακριβής τοποθεσία του είναι άγνωστη, αλλά πολλοί πιστεύουν ότι βρισκόταν κάπου κοντά στην Yalvaç. Οι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα αντί για την ακρόπολη. Δεν άλλαξαν τα ονόματα από τις περισσότερες πόλεις που κατέλαβαν, αλλά το όνομα της Αντιόχειας λησμονήθηκε. Καθώς δεν υπήρχαν Χριστιανοί στην περιοχή την ονόμασαν «Yalvaç», που σημαίνει «προφήτης», ίσως ως μία αναφορά στον Απόστολο Παύλο.
Μετά την παρακμή της Αντιόχειας, η έδρα του Επισκόπου μεταφέρθηκε στη Σπάρτα (Isparta), μία Επισκοπή υπό τη δικαιοδοσία της Μητροπόλεως Αντιοχείας της Πισιδίας, η οποία άρχισε να αποκαλείται απλώς «Μητρόπολις Πισιδίας» από τον 14ο αιώνα.
Η Σίδη που ευρίσκεται στην ακτή της Παμφυλίας, μία αρχαία επαρχία της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας, ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα από Έλληνες αποίκους. Ως πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Επαρχίας της Παμφυλίας της Πρώτης, η Σίδη ήταν η έδρα της Μητροπόλεως. Ο παλαιότερος γνωστός Επίσκοπός της ήταν ο Επίδαυρος, που προήδρευσε στη Σύνοδο της Αγκύρας το 314. Εξάλλου, πολλοί Επίσκοποί της συμμετείχαν σε Οικουμενικές Συνόδους.
Η Πέργη ιδρύθηκε περί το 1050-1000 π.Χ. 16 χιλιόμετρα από τη θάλασσα στην ενδοχώρα, για να αποφεύγονται οι επιδρομές των πειρατών, στις δύο όχθες του ποταμού Aksu (Κέστρου) στην περιοχή του Ταύρου. Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους η Πέργη αναφέρεται ως σπουδαίο χριστιανικό κέντρο, που παρέμεινε μέχρι τον 6ο αιώνα. Αντιμέτωπη με τις αραβικές επιδρομές τον 7ο αιώνα, η πόλη βαθμιαία εκκενώθηκε από τους κατοίκους και εγκαταλείφτηκε. Τα Notitiae episcopatuum αναφέρουν την πόλη ως Μητρόπολη της Παμφυλίας της Δευτέρας μέχρι τον 13ο αιώνα. Πολλοί Επίσκοποί της συμμετείχαν σε Οικουμενικές Συνόδους. Η Αγία Ματρόνα της Πέργης τον 6ο αιώνα ήταν μία αγία γυναίκα γνωστή για τη μεταμφίεσή της, ώστε να αποφύγει τον βάναυσο σύζυγό της. Ήταν γνωστή για το θαυματουργικό της χάρισμα της θεραπείας. Ίδρυσε ένα ονομαστό γυναικείο μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη και κοιμήθηκε στην ηλικία των 101 ετών.
Η Αττάλεια (Antalya) ιδρύθηκε το 158 π.Χ. από τον βασιλέα της Περγάμου Άτταλο Β’, στον οποίο οφείλει το όνομά της. Είναι παραλιακή πόλη, στη νότια ακτή της Μικράς Ασίας και από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα συνεχίζει να είναι ένα σπουδαίο λιμάνι της περιοχής. Η Χριστιανική Βασιλική, γνωστή σήμερα ως Kesik Minare Τζαμί, είναι μία εκκλησία του 5ου αιώνα αφιερωμένη στην Παναγία, η οποία είχε εξαίρετo λαξευτό μαρμάρινο διάκοσμο. Η Αττάλεια ήταν σημαντική πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η πόλη και η γύρω περιοχή κατακτήθηκαν από τους Σελτζούκους Τούρκους στις αρχές του 13ου αιώνα.
Μετά τον 14ο αιώνα, οι μητροπολιτικές έδρες της Σίδης και της Πέργης-Αττάλειας στην Παμφυλία προσαρτήθηκαν στη Μητρόπολη Πισιδίας. Έκτοτε, ο Μητροπολίτης Πισιδίας φέρει τον τίτλο του Εξάρχου Σίδης και Ατταλείας. Από το 1661, η Αττάλεια άρχισε να χρησιμοποιείται ως δεύτερη έδρα της Μητροπόλεως Πισιδίας. Πράγματι, ο Μητροπολίτης συνήθως διέμενε στη Σπάρτα και στην Αττάλεια τον χειμώνα. Κατά τον 19ο αιώνα το Καστελόριζο και οι πόλεις Μάκρη (Fethiye), Λιβίσι (Kayaköy), Αντίφελλο (Kaş) και Μύρα (Demre), ανήκαν στη δικαιοδοσία της Μητροπόλεως Πισιδίας. Από την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924 η Μητρόπολις έπαυσε να υπάρχει και ο τίτλος του Μητροπολίτου Πισιδίας διδόταν σε Τιτουλαρίους Επισκόπους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η ποιμαντική και λειτουργική ζωή της Μητροπόλεως αναβίωσε το έτος 2008 από τον Σωτήριο Τράμπα (1929-2022), ο οποίος εκουσίως παραιτήθηκε ως Μητροπολίτης Κορέας και εκλέχτηκε Μητροπολίτης Πισιδίας από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.