9 Δεκεμβρίου 2024
Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Διά μίαν εἰσέτι ἱεράν ἡμέραν Σᾶς ὑποβάλλομεν τῷ εὖ παρέστητε εἰς τήν πόλιν του Ἀττάλου, εἰς τήν πόλιν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ φωτίσαντος καί γαλουχήσαντος τούς τότε κατοίκους εἰς τήν εἰς Χριστόν ἀμώμητον Ὀρθόδοξον πίστιν μας καί παραδώσαντος ἡμῖν καί πᾶσι κληρουχίαν καί ἐλπίδα χρονικῶς ἀναφαίρετον.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Παῦλος καί Βαρνάβας εἶναι οἱ ἱδρυταί τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ὁποίων τό Οικουμενικόν μας Πατριαρχεῖον ὠκοδόμησε την «Πέτραν τῆς πίστεως», τόν Κύριόν μας, εἰς καρδίας πολλάς, ἀναπαυομένας ἐν Κυρίῳ καί ἀεί ζώσας. Ἐδώ ἠκούετο τό θεῖον μήνυμα καί ἔλαμπε τό ἀνέσπερον φῶς έπί αἰῶνας μέχρι τοῦ δισέκτου ἔτους 1922. Ἠκούετο καί ἐλατρεύετο τό θεῖον, ὅπως τό ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες μας καί οἱ Ἅγιοι μας καί ἐκαλλιεργήθη ὑπό ἀοιδίμων σεπτῶν Ἱεραρχῶν προκατόχων μου, εὐλαβῶν κληρικῶν καί λαοῦ Ὀρθοδόξου πολλοῦ. Ἔλαμπε ἡ μαρτυρία καί ἡ ἱστορία καί τό φῶς τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας.
Ἐπί τοῦ ὑψηλοῦ τούτου Ὄρους τῆς Μεσογείου ἀπό τῶν ἀρχαίων χρόνων τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας μέχρι καί τῆς Μικρασιατικῆς τραγῳδίας καί τῆς ἔκτοτε «σιγῆς» τῆς Ὀρθοδόξου φωνῆς μέχρι καί τῆς πρώτης δεκαετίας τοῦ παρόντος 21ου αἰῶνος, ἐπεκράτησε «μαρτύριον σιωπῆς» κατά τόν μακαριστόν Γέροντά Σας, Παναγιώτατε, ἀνέτειλεν ὅμως «φῶς προσδοκίας καί ἐλπίδος», καί πάλιν κατά τήν θεοπρεπῆ ρῆσιν τοῦ ἰδίου.
Καί ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου χάρις εἰς τήν προνοητικήν καί στοργικήν μέριμναν τῆ ‘Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος. Καί ἡ ξηρά ρίζα ἤρχισε δειλά-δειλά νά ἀνθίζῃ. Τά νεκρά ὀστᾶ καί λείψανα νά ζωοποιοῦνται ὑπό τῆς πανσθενουργοῦ Θείας Χάριτος. Ἡ ἐλπίς νά ἀναθάλλῃ. Ἐκ τῶν ἐρειπίων καί ἐντός τοῦ ἐρέβους τῶν πειρασμῶν τῆς μεγάλης ἐκείνης καταστροφῆς νά ἀνατέλλῃ ὡς «ἄλλη ζωή ἐν τάφῳ», ἐκ τοῦ προσκαίρου τάφου, ἡ ἀνάστασις, τό φῶς, ἡ είρήνη. Ἀληθῶς τά ἐρείπια πολλά. Ἔμεινεν ὅμως ἀκέραιον τό φωτεινον τῆς Τζίκο-Παναγίας καί τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐν ἐρειπίοις κειμένων, τό ὁποῖον «άμυδρόν καί ὑπό τόν μόδιον κεκρυμμένον φῶς» ἀνέμενε τήν ἀνατολήν ἐκ τῆς μακρᾶς καί ἀνεσπέρου καί ζοφώδους αἰωνοβίου νυκτός.
Ἀσφαλῶς καί δέν εἶναι τυχαῖον τό γεγονός, ὅτι ὁ μοναδικός ἐν λατρείᾳ ἐν Ἀτταλείᾳ Ναός Ὀρθόδοξος τιμᾶται ἐπ’ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου. Δέν εἶναι βεβαίως καί τυχαῖον τό γεγονός, ὅτι ὀ Ναός οὗτος ὄχι μόνον διεσώθη, ἀλλά σήμερον, χάρις εἰς τήν Παναγιότητά Σας, ἀποτελεῖ τό κέντρον τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς καί μαρτυρίας ἐν τῇ εὐλογημένῃ πόλει τῆς Ἀτταλείας. Δἐν ἀποτελεῖ ἁσφαλῶς «τύχην», ἀλλά εὐλογημένην «ὥραν», τό ὅτι σήμερον, προεξέρχοντος τοῦ νέου «κτίτορος» του, τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, ἑορτάζεται καί τιμᾶται ἡ ἐπέτειος τῆς συμπληρώσεως 180 ἐτῶν ἀπό τῆς ἀνεγέρσεως ὑπό τῶν ἀοιδίμων πρώτων κτιτόρων τοῦ Εύστρατίου, Κυριακοῦ, Ἐφραίμ καί Δημητρίου τῶν Δανιηλίδων τοῦ ἱεροῦ τούτου σκηνώματος τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου τοῦ Κιονίτου.
Ὁ Ναός οὗτος ὁ ἱερός καί ὀρθόδοξος εἶναι ὁ μόνος ὅστις ἐκ τῶν δέκα περιλάμπρων Ναῶν τῆς πόλεως διεσώθη. Καί ἀπεκτήθη χάρις εἰς τήν ἰδικήν Σας, τοῦ Πατριάρχου μας, πρόνοιαν, ὑπό τήν στοργικήν μέριμναν καί έπίβλεψιν τοῦ ἀειμνήστου προκατόχου μου Σωτηρίου, οὗτινος ἠ μνήμη εἴη αἰωνία καί περί τῆς προσφορᾶς τοῦ ὀποίου ὄχι μόνον αἱ καρδίαι τῶν πιστῶν ἀλλά καί οἱ λίθοι τῆς ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως κράζουν καί πρός τόν ὁποῖον ἡ εύγνωμοσύνη πάντων ἡμῶν ἀνέκφραστος.
Ἡ «λουσμένη μέ τό αἷμα ἡρώων καί μαρτύρων» πόλις τῆς Ἀτταλείας καί ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πισιδίας, κλῆρος καί λαός, Σᾶς ὑποδεχόμεθα εἰς τήν ἀναγεννωμένην ἐκ τῆς τέφρας της Ὀρθόδοξον παρουσίαν εἰς τόν Ἱερόν τοῦτον Ναόν, ἔνθα «πέπαυται ἡ λύπη» καί ἡ «κατάρα λέλυται» καί λειτουργεῖται ὁ Ναός, ὁ ὁποῖος «ἠγοράσθη τιμῆς» μεγάλης, πνευματικῆς καί ὑλικῆς, διά θυσιῶν πολλῶν τοῦ Ἱεροῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας καί Ὑμῶν προσωπικῶς, Παναγιώτατε Δέσποτα.
Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Εἰς τάς μεγάλας στιγμάς τῆς ζωῆς, τῆς ἱερασποστολικῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πορείας, τῆς πάντοτε μαρτυρικῆς ἐν τῇ συνεχεῖ ἐν μαρτυρίοις ποικίλοις ὁδοιπορίᾳ καί στρατείᾳ της ἐν τῶ κόσμῳ, εἰς τάς ἱστορικά μαρτύρια, οἱ λόγοι ἀσφαλῶς καί δέν ἐκφράζουν τήν πραγματικότητα. Ἐπιβάλλεται ἡ πλέον εὔγλωττος σιωπῇ.
Ἐν σιγῇ, λοιπόν, ἐνώπιον τοῦ ἐκτυλισσομένου ἐνώπιόν μας άκαταλύπτου μυστηρίου τοῦ Θεοῦ, καί ἐν ταπεινῆ προσευχῇ ἑορτάζομεν τό γεγονός καί ὑποδεχόμεθα την προεξάρχουσαν τῆς ἱστορικῆς πανηγύρεως Ὑμετέραν Παναγιότητα, τόν Πατέρα καί Δεσπότην μας, ἡ έλαχιστότης μου, ὁ βοηθός παρ’ἐμοί Ἐπίσκοπος Θεοφιλέστατος Εὐδοκιάδος κύριος Ἀμβρόσιος, οἱ εὐλαβεῖς κληρικοί πατέρες Κωνσταντῖνος Σεβτσένκο, Ἰωάννης Κοβάλ και Γρηγόριος Οχάνοφ, καί κυρίως ὁ πολύς Ὀρθόδοξος λαός ἐκ πάσης φυλῆς καί γλώσσης, καί ἐν ἐκκωφαντικῇ σιωπηλῇ δεήσει προσευχόμεθα οἱ πάντες: Βαρθολομαίου τοῦ Παναγιωτάτου καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τοῦ καί «νέου κτίτορος» τοῦ ἑορτάζοντος εὐκλεᾶ ἐπέτειον Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ μας πολλά τά ἔτη. Ἀμήν.
Καί νῦν, εὐλογήσατε, Παναγιώτατε, τό ἔργον τῶν χειρῶν Σας καί τῆς διανοίας Σας, καί πάντας ἡμᾶς, ἑτοίμως ἔχοντας νά άκούσωμεν καί νά ἀποθαυσήσωμεν τούς σοφούς λόγους Σας.
