Στις 26 Φεβρουαρίου 2025, στην τρίτη επέτειο της αιματηρής εισβολής στην Ουκρανία από τη Ρωσική Ομοσπονδία, τελέστηκε μνημόσυνο στην εκκλησία του Αγίου Αλυπίου στην Αττάλεια, κατόπιν αιτήματος του Γενικού Προξένου της Ουκρανίας στην Αττάλεια κ. Αλέξανδρου Βορόνιν. Το μνημόσυνο προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πισιδίας κ. Ιώβ, συνεπικουρούμενος από τον τοπικό κλήρο, ο οποίος προσευχήθηκε για την ανάπαυση των στρατιωτών που έδωσαν τη ζωή τους στο μέτωπο καθώς και όλων των θυμάτων, παιδιών και πολιτών, που σκοτώθηκαν αθώα.
Στην ομιλία του κατά την έναρξη του μνημόσυνου, ο Μητροπολίτης Ιώβ παρέθεσε το έγγραφο του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς· Τὸ κοινωνικό ἦθος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας»:
«Ἀπό ἱστορική ἄπόψη, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἔλαβε ποτέ κάποια ἀπόλυτη θέση μέσῳ μιᾶς αὐστηρῆς εἰρηνόφιλης ἀντίδρασης κατά τοῦ πολέμου, τῆς βίας καί τῆς καταπίεσης, οὔτε ἀπαγόρευσε ποτέ στούς πιστούς της νά ὑπηρετοῦν στόν στρατό ἤ τήν ἀστυνομία. Τέτοιο παράδειγμα ἀποτελοῦν οἱ στρατιωτικοί ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι πολύ συχνά γίνονταν μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Τήν ἴδια στιγμή, ὡστόσο, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἀνέπτυξε ποτέ κάποιο εἶδος «Θεωρίας Δίκαιου Πολέμου», ἡ ὁποία ἀποβλέπει μέ βάση ἕνα σύνολο ἀπό ἀφηρημένες ἀρχές καί γενικά κριτήρια νά δικαιώσει ἐκ τῶν προτέρων καί νά ἐπιδοκιμάσει ἠθικά τή χρῆση κρατικῆς βίας. Πράγματι, ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν θά μποροῦσε νά ἀναφερθεί στόν πόλεμο ὡς «ἱερό» ἤ «δίκαιο». Ἡ Ἐκκλησία ἁπλά ἔχει κατανοήσει τήν ἀναπόφευκτη τραγική πραγματικότητα ὅτι ἡ ἁμαρτία ὁδηγεῖ ἐνίοτε στή δύσκολη ἀπόφαση νά ἐπιτραπεῖ ἡ συνέχιση τῆς βίας ἤ ἡ χρῆση βίας γιά τήν ἀνακοπή ἄλλης βίας, ἄν καί ποτέ, δέν σταματᾶ νά προσεύχεται γιά τήν εἰρήνη, καθώς γνωρίζει ὅτι ἡ χρησιμοποίηση μέσων καταναγκασμοῦ εἶναι πάντοτε μία ἠθικά ἀτελής ἀπάντηση σέ ὁποιαδήποτε περίσταση. Λαμβάνοντας ὑπόψη τά παραπάνω, κανένας—ἔστω καί ἄν ἔχει στρατολογηθεῖ στά ὅπλα—δέν εἶναι ἠθικά ὑποχρεωμένος νά συμμετέχει σέ πράξεις, γιά τίς ὁποίες γνωρίζει ὅτι ἀντιβαίνουν στή δικαιοσύνη καί τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ χριστιανική συνείδηση ὀφείλει πάντοτε νά κυριαρχεῖ ἔναντι τῶν ἐπιταγῶν τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος. Πάνω ἀπό ὅλα, ὁ χριστιανός ὀφείλει νά βρίσκεται πάντοτε σέ ἐγρήγορση, ὥστε πράξεις, οἱ ὁποῖες θά μποροῦσαν νά θεωρηθοῦν ὡς τρομοκρατικές, ἐάν διαπράττονταν ἀπό ἄτομα ἤ ὀργανωμένες ὁμάδες—γιά παράδειγμα, ἡ τυχαία δολοφονία ἀθώων πολιτῶν μέ σκοπό τήν ἐπικράτηση μιᾶς πολιτικῆς κατάστασης—νά μή γίνονται ἠθικά ἀποδεκτές σέ περίπτωση ὅπου διαπράττονται ἀπό ἀναγνωρισμένα κράτη ἤ ὅταν ἐπιτυγχάνονται μέ τή χρῆση προηγμένης πολεμικῆς τεχνολογίας. Εἶναι λίαν ἀμφισβητούμενο τό γεγονός, ὅτι ἕνα ἀπό τά καθοριστικά χαρακτηριστικά τοῦ σύγχρονου πολέμου εἶναι ὁ ἀποτελεσματικός συνδυασμός τῶν στρατηγικῶν μάχης καί τῆς σκόπιμης τρομοκράτησης τῶν ἀστικῶν πληθυσμῶν.»
